20 Eylül tarihinde iş için şehir dışına çıktım ve kızımdan ayrı iki gün geçirmek zorunda kaldım. İşte tam bu süreçte, ben yokken kızım ilk defa tam olarak “Anne “kelimesini söylemiş. Ben bunu maalesef kaçırdım. Belki de bu kısa ayrılık, onun “anne” demesine neden oldu emin değilim. Ama o tarihten bu yana kızım bana o kadar güzel “Anne” diyor ki anlatamam. Bu kelime her ağzından çıktığından onu saatlerce koklayıp, öpmek istiyorum. Hiç büyümesin de hep bu tatlı sesi ve söyleyişi ile bana anne demesini istiyorum.
Ama zaman tabii ki su gibi akıp geçiyor, insanoğlu doğduğu andan itibaren hem fiziksel hem de ruhen bir büyüme sürecini yaşıyor. Kızım da ki bu an be an gelişimi hayretler içinde izliyorum ben de. Her gün farklı bir şeyi öğrenerek, “işte ben de büyüyorum bakın bana” diyor bize. O kadar ilginç bir durum ki, hem büyümesini hem de hiç büyümemesini, o masum küçücük hali ile kalmasını ve hep kucağımda onu koklamayı istiyorum. Çünkü biliyorum ki büyüdükçe, bir birey oldukça şimdiki gibi bize bağlı olmayacak. Ama doğanın kanunu maalesef öyle, bizler de aynı süreçleri yaşadık.
Ama zaman tabii ki su gibi akıp geçiyor, insanoğlu doğduğu andan itibaren hem fiziksel hem de ruhen bir büyüme sürecini yaşıyor. Kızım da ki bu an be an gelişimi hayretler içinde izliyorum ben de. Her gün farklı bir şeyi öğrenerek, “işte ben de büyüyorum bakın bana” diyor bize. O kadar ilginç bir durum ki, hem büyümesini hem de hiç büyümemesini, o masum küçücük hali ile kalmasını ve hep kucağımda onu koklamayı istiyorum. Çünkü biliyorum ki büyüdükçe, bir birey oldukça şimdiki gibi bize bağlı olmayacak. Ama doğanın kanunu maalesef öyle, bizler de aynı süreçleri yaşadık.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder